Δήμος Μιχαλεντζάκης: «Ένα απρόσμενο ψέμα»

Πριν από δύο μέρες έγινε 22 χρονών και δεν θα μπορούσε να γιορτάσει τα γενέθλιά του κάπου αλλού, παρά στο κολυμβητήριο της Αλεξανδρούπολης, το οποίο και έχει το όνομά του. Παράδειγμα προς μίμηση για χιλιάδες παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, όσοι τον ξέρουν μιλούν για έναν άνθρωπο σπάνιο, που με τα κατορθώματά του θέλει να επηρεάσει τους γύρω του, όχι μόνο σαν προσωπικότητα αλλά και σαν αθλητής. Η κατάκτηση του χρυσού στο Ρίο το 2016, τον έχει σίγουρα στιγματίσει, ενώ οι Παραολυμπιακοί του Τόκιο το 2021, είναι ο επόμενος στόχος του. Ο λόγος για τον Δημοσθένη Μιχαλεντζάκη…

Δήμο, έχουν περάσει ακριβώς τέσσερα χρόνια από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο το 2016. Πως κύλησαν αυτά τα χρόνια για σένα;

«Κοιτάω πίσω και δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Εκείνη η στιγμή στο Ρίο, ήταν που άλλαξε τα πάντα και άνοιξε την μεγαλύτερη πόρτα στη ζωή μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σαν να έγινε κάτι μαγικό και όλα έστρωσαν. Το Ρίο ήταν το κλειδί για να ανοιχτεί μία τεράστια πόρτα για το μέλλον μου».

Τι άλλαξε από τότε στη ζωή σου;

«Σίγουρα άλλαξαν πολλά πράγματα. Σαν Δήμος, κατάλαβα ότι πλέον είχα περισσότερες ευθύνες, όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μου και το χρυσό που κατέκτησα, αλλά και απέναντι στον κόσμο που με στήριξε και σίγουρα θα περιμένει και άλλα από μένα».

Υπήρξε κάτι που σε ζόρισε μετά την κατάκτηση του χρυσού, ή ήταν όλα πιο εύκολα;

«Αυτό που με ζόρισε ήταν το χαμηλό προφίλ που έπρεπε να κρατήσω, γιατί ήμουν μόλις 17 χρονών και ξαφνικά έγινε κάτι τόσο μεγάλο. Έπρεπε να έχω τα αυτιά μου κλειστά και τα μάτια μου ανοιχτά, για να μπορέσω να διαχειριστώ σωστά όλο αυτό που έγινε. Έπρεπε να συνεχίσω τη σκληρή δουλειά χωρίς να αποσυντονιστώ, για να διατηρήσω το χαρακτήρα που έχω».

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες ότι… λίγο μπορεί να το χάνεις το παιχνίδι και να ξεφεύγεις;

«Ανά περιόδους δε σου κρύβω ότι βρέθηκα κοντά στο να ξεφύγω ή να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Στο λέω και πάλι ήμουν 17 χρονών και εύκολα μπορούσα να παρασυρθώ. Ωστόσο με τον προπονητή μου τον Τάσο Καλλιτσάρη, καθίσαμε και είπαμε πως μετά από κάθε σημαντικό αγώνα θα παίρνω ένα μήνα ρεπό, ώστε να μπορώ να κάνω όλα αυτά που πρέπει να κάνω είτε με συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις είτε με μία πιο χαλαρή καθημερινότητα, σε ότι αφορά τις προπονήσεις. Και μετά από αυτόν τον μήνα… όλα τέλος.  Σε γενικές γραμμές πάντως, αν και βρέθηκα από το μηδέν στο εκατό, δεν ξέφυγα».

Φαίνεται τόσο μακρινό όσο ακούγεται, ή νιώθεις σαν να τα έζησες όλα αυτά χθες; 

«Από τη μία ακούγεται τόσο μακρινό και από την άλλη μου φαίνεται σαν χθες. Ίσως σε αυτό να έπαιξε και ρόλο η αναβολή των αγώνων τώρα στο Τόκιο λόγω COVID-19. Αν και είχαμε ξεκινήσει προετοιμασία και ήμασταν έτοιμοι για το ταξίδι, ξαφνικά βρεθήκαμε πάλι στο μηδέν σε ότι αφορά την αγωνιστική δράση. Ενδιάμεσα στο Ρίο και στο Τόκιο, δεν υπήρχε κάποιο άλλο μεγάλο αθλητικό γεγονός και ίσως γι΄ αυτό το λόγο το Ρίο να μου φαινόταν στην αρχή πολύ κοντινό, ενώ τώρα πιο μακρινό». 

Κάνοντας μία αναδρομή στη ζωή σου τα τελευταία πέντε χρόνια, τι τίτλο θα έδινες;

«Θα τα χαρακτήριζα σαν ένα όμορφο και απρόβλεπτο ψέμα… ξεκίνησα από τις Φέρες, κυριολεκτικά από το μηδέν και ξαφνικά έζησα όλα αυτά τα όμορφα πράγματα. Είναι σαν παραμύθι».

Γυρνώντας στα σχολικά σου χρόνια όταν ήσουν μικρός, φανταζόσουν όλη αυτή την εξέλιξη;

«Δεν ξέρω αν φανταζόμουν όλα αυτά που πετύχαμε, πάντως σίγουρα με φανταζόμουν να κολυμπάω και να είμαι στο νερό. Σκέψου ότι σε ηλικία 3,5 χρονών ξεκίνησα το κολύμπι. Από τότε το μόνο που ήθελα ήταν αυτό».

Υπάρχει κάτι για το οποίο μετάνιωσες τα τελευταία χρόνια; Ή κάτι που θα ήθελες να έχει εξελιχθεί διαφορετικά;

«Δεν μπορώ να πω ότι θα άλλαζα κάτι. Γενικά θεωρώ πως όλα στη ζωή μου μέχρι στιγμής είναι ζυγισμένα σωστά. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν η αναβολή των αγώνων στο Τόκιο, που δυστυχώς δεν ήταν κάτι που εξαρτιόταν από εμάς. Εύχομαι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα και να ταξιδεύαμε κανονικά».

Πολλοί θεωρούν ότι η κατάκτηση ενός χρυσού μεταλλίου, είναι ο υψηλότερος στόχος που μπορεί να θέσει κάποιος αθλητής. Είναι αυτό το ταβάνι για σένα ή θέλεις και άλλα;

«Σίγουρα υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορώ να διεκδικήσω. Δεν μου αρέσει να επαναπαύομαι και να μένω στάσιμος. Για παράδειγμα δε σου κρύβω ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να γραφτεί το όνομά μου σε ένα ρεκόρ, για συνεχόμενες κατακτήσεις χρυσών μεταλλίων. Έχω ένα αήττητο σερί από το 2016, σε αγώνες κορυφαίου επιπέδου – όπως πανευρωπαϊκό, ολυμπιάδα και παγκόσμιο – και δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να το συνεχίσω». 

Πριν από περίπου δύο χρόνια, έγινες ένας από τους νεότερους αθλητές, το όνομα του οποίου δόθηκε σε αθλητικό κέντρο και πλέον το Κλειστό Κολυμβητήριο της Αλεξανδρούπολης, έχει το όνομά σου. Πως ήταν αυτή η εμπειρία για σένα;

«Αρχικά να σου πω πως έγινε χωρίς να το περιμένω και η ανακοίνωση αυτής της απόφασης με έπιασε απροετοίμαστο. Θυμάμαι ήμασταν όλοι μαζί σε μία γιορτή στις Φέρες, τον Ιανουάριο του 2018 και ξαφνικά ομόφωνα το διοικητικό συμβούλιο ανακοίνωσε την μετονομασία του Κολυμβητηρίου σε «Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης». Ήταν ένα σοκ για μένα και ταυτόχρονα μία αξέχαστη και συγκινητική εμπειρία».

Στα εγκαίνια ήσουν αγχωμένος;

«Τα είχα όλα γραμμένα από το σπίτι, γιατί έπρεπε να κάνω και μία μικρή ομιλία, οπότε πήγα προετοιμασμένος. Άγχος σίγουρα υπήρχε αλλά ήταν εποικοδομητικό».

Σε μία μικρή και απομακρυσμένη πόλη όπως η Αλεξανδρούπολη, πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή, προκειμένου να δουλέψει και να εξελιχθεί όπως θέλει;

«Θα σου πω κάτι που ισχύει όχι μόνο στην Αλεξανδρούπολη, αλλά και γενικά στην Ελλάδα. Δυστυχώς, μέχρι να κάνεις κάτι καλό και να φέρεις μία επιτυχία, κανείς δεν ασχολείται μαζί σου. Όταν όμως κατακτήσεις κάτι και πετύχεις κάτι σπουδαίο, τότε είναι όλοι δίπλα σου και σε βοηθάνε. Κανείς δεν σε βοηθάει προκειμένου να κερδίσεις και να φτάσεις ψηλά. Σε βοηθάνε αφού έχεις πετύχει και ποντάρουν πάνω σου για επιπλέον επιτυχίες στο μέλλον. Σε αντίθεση με το εξωτερικό που ποντάρουν πάνω σου, με σκοπό να πετύχεις στο μέλλον. Εδώ τα πράγματα λειτουργούν κάπως ανάποδα. Και ας μην ξεχνάμε πως ο πρώτος είναι αυτός που τα παίρνει όλα. Οι υπόλοιποι – χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί – δεν παίρνουν σχεδόν τίποτα. Περίεργα πράγματα…». 

Αν σε ρωτήσω τι όνειρο θα είχες για την Αλεξανδρούπολη, ποιο θα ήταν αυτό;

«Πραγματικά θα ήθελα κάποια στιγμή η Αλεξανδρούπολη να μπορέσει να φιλοξενήσει αγώνες κορυφαίου επιπέδου και να μπορέσουμε να φιλοξενήσουμε αθλητές από όλον τον κόσμο. Αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο που έχω για την πόλη μου».

Ποιοι είναι οι στόχοι του Δήμου τα επόμενα χρόνια;

«Θέλω να υπάρξει μία συνέχεια του Ρίο… αρχής γενομένης από τους αγώνες του 2021 στο Τόκιο. Θέλω κάθε χρόνο να γίνομαι και καλύτερος και να μπορέσω να δώσω το παρών και σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις».

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από σήμερα;

«Στο μυαλό μου είχα πάντα το εξής… Ρίο, Τόκιο, Παρίσι και Λος Άντζελες. Είναι οι παραολυμπιάδες στις οποίες θα ήθελα να είμαι εκεί. Μακάρι να έχω την υγεία μου και να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο. Το Ρίο πραγματοποιήθηκε, το Τόκιο πλησιάζει… μακάρι να πάνε όλα καλά και να έρθει η σειρά για το Παρίσι και το Λος Άντζελες. Επίσης δεν σου κρύβω ότι κάποια στιγμή όταν θα σταματήσω την κολύμβηση, θα ήθελα να κάνω και τη δική μου οικογένεια».  

Τέλος, θέλω να στείλεις ένα μήνυμα σε όλα αυτά τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό και θέλουν να φτάσουν ψηλά…

«Ο αθλητισμός απαιτεί σίγουρα πολλές θυσίες, ωστόσο βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να γίνονται πολλές προσπάθειες ώστε το κομμάτι του αθλητισμού να αναπτυχθεί, ακόμα και στον τομέα των ΑΜΕΑ. Όταν είχα ξεκινήσει εγώ την ενασχόλησή μου με την κολύμβηση δεν υπήρχε τίποτα… δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα η κολύμβηση για ΑΜΕΑ. Και για το λόγο αυτό είχα πάει στην Κομοτηνή. Πλέον όμως βλέπουμε πως έχουν γίνει βήματα και σημαντικές προσπάθειες και με τον Αθλητικό Σύλλογο Κότινος, βλέπουμε πως και τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν να ασχοληθούν σοβαρά με την κολύμβηση. Χρειάζεται υπομονή, σκληρή προπόνηση και πάνω απ΄ όλα αγάπη γι αυτό που κάνεις».  

ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ…

Φαγητό… μακαρόνια με κιμά

Γλυκό… σοκολατόπιτα

Ταινία… Rising phoenix

Ηθοποιός… Ντουέιν Τζόνσον

Τραγουδιστής… Νίκος Βέρτης, Drake

Χόμπι… τρέξιμο, ψάρεμα, video games

Ελάττωμα… νευρικός, εγωιστής, αντιδραστικός

Προτέρημα… δεν τα παρατάει

Όνειρο…  να συνεχίσει να δίνει κίνητρο στα παιδιά

Ομάδα… Ρεάλ Μαδρίτης και Lakers

Ταξίδι… Νέα Υόρκη

Βιβλίο… Το όνειρο (του Αντώνη Τσαπατάκη)